URL مخفف Uniform Resource Locator است: روشی هماهنگ و یکپارچه برای تعیین محل منابع در فضای دیجیتال.
بطور خلاصه: URL یا مکان یاب منحصر منبع راهی است برای دسترسی ما به آدرس IP سرورها بدون اینکه آدرس واقعی آنها را بدانیم. URL مثل یک نام ساده است که براحتی حفظ می شود و می توان از آن برای دسترسی به منابع موجود بر روی وب یا لوکال دسترسی داشت. برای تبدیل URL به آدرس IP از DNS سرور استفاده می شود.
اصطلاح URL و همین‌طور شیوه‌ی استفاده از آن را تیم برنرز لی پیشنهاد و طراحی کرد.
پیشنهاد روشی برای تعیین آدرسِ هر چیزی در فضای دیجیتال، بخش مهمی از اختراعِ اینترنت و وب محسوب می‌شود؛ افتخاری که امروز آن را معمولاً به تیم برنرز لی نسبت می‌دهیم.
اگر بخواهیم کمی ساده – و تا حدی غیردقیق – صحبت کنیم می‌توانیم بگوییم بسیاری از URLها، موقعیت یک فایل را در جایی از فضای وب برای ما تعیین می‌کنند.
فایلی که می‌تواند یک عکس، یک فیلم، یک متن ساده، فایل قالب‌بندی یک سایت (CSS)، یک برنامه (مثلاً php) یا هر چیز دیگری باشد.
اگر چه آنها که تخصصی‌تر کار می‌کنند می‌دانند که Resource فقط شامل فایل نیست و می‌تواند به منابع دیگر (مثلاً به پاسخ یک سوال مشخص از یک پایگاه داده) نیز اشاره کند. اما برای درسِ فعلی ما، همین که فرض کنیم URL به یک فایل در جایی از فضای دیجیتال اشاره می‌کند کافی است.
بخش‌های اصلی در ساختار URL
یک URL سه بخش اصلی دارد. اجازه بدهید برای مثال، URL مربوط به صفحه‌ی تنظیمات در متمم را با هم نگاه کنیم:
پروتکل ارتباطی
محل قرار گرفتن Resource مورد نظر در داخل هاست.
ساختار URL
مثال : این توضیحات را که یک مدیر به همکار خود می‌گوید در نظر بگیرید:
زنگ بزن به شرکت آماموتور، بگو وصل کنند بخش بازرگانی خارجی؛ اونجا با خانم مهربانی صحبت کن.
این بسته را به صورت حضوری در شهرِ کرمان به آدرس «خیابان امام خمینی. پلاک ۱۲۰» تحویل بده.
هر یک از این دستورها به سه بخش تقسیم می‌شوند:
پروتکل ارتباطی: زنگ بزنیم؟ / حضوری برویم؟ / نامه بفرستیم؟
مقصد (کلی): شرکت آماموتور / شهر کرمان
آدرس‌های داخلی: بخش بازرگانی خارجی، خانم مهربانی / پلاک ۱۲۰ خیابان امام خمینی
هنگام ساخت URL هم از بخش‌بندی مشابهی استفاده می‌شود.
ما معمولاً پروتکلهای ارتباطی http و https را می‌بینیم که برای دسترسی به وب‌سایت‌ها استفاده می‌شود؛ اگر چه پروتکلهای دیگری هم (مثلاً FTP و mailto و telnet) هم وجود دارند.
در قسمت میانی ما آدرس هاست (مقصد کلی) را می‌بینیم.
قسمت پایانی هم، شامل همان آدرس و جزئیاتی نهایی است که ما را به مقصد (یا فایل یا منبع) مورد نظر می‌رساند.
در آدرس بالا شما با استفاده از پروتکل https به سرورِ Heydari.me متصل می‌شوید و در آنها به آدرس دقیقی که می‌دانید (مثلاً صفحه‌ی setting یا هر صفحه‌ی دیگر) مراجعه می‌کنید.