حافظ

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند             واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

بیخود از شعشعه پرتو ذاتم کردند                   باده از جام تجلی صفاتم دادند

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی      آن شب قدر که این تازه براتم دادند

بعد از این روی من و آینه وصف جمال         که در آن جا خبر از جلوه ذاتم دادند

من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب       مستحق بودم و این‌ها به زکاتم دادند

هاتف آن روز به من مژده این دولت داد         که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند

این همه شهد و شکر کز سخنم می‌ریزد          اجر صبریست کز آن شاخ نباتم دادند

همت حافظ و انفاس سحرخیزان بود              که ز بند غم ایام نجاتم دادند

‫2 دیدگاه ها

  1. غمگین ترین حالتم را زمانی یافتم که دلتنگ بودم
    اما قدرت عقلم پیشی گرفته بود،
    از هر چه قدرت است در جهان.
    عقلم به هیبت انسانی در آمده بود
    و جلویم را گرفته بود که هیچ کار اشتباهی نکنم
    و پشت تمام در و پنجره ها را قفلی بیاندازم.
    دلم می دوید درها و پنجره ها را باز کند
    عقل اما مشت می‌کوبید بر دهان تمام خواسته ها….

  2. من این شهر را می‌شناسم
    درست مثل کف دستم
    و یادم نمی‌رود
    روی کدام خط این
    کفِ دست بود که دیدمت…
    عمیق ترین خط
    عزیزترین خط…

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا